Tijd om de MP-E65 macrolens nog eens uit de tas te halen. Het werd zo een beetje het stiefkind uit het lenzenarsenaal sinds mijn flash de geest gaf. En licht heeft deze lens echt wel nodig. Ten eerste omdat 65mm impliceert zeer kort op het onderwerp te moeten zitten waardoor in de meeste gevallen de eigen schaduw roet in het eten gooit. Maar ook omdat de kleinste diafragmaopening f/16 bedraagt en zelfs dan de scherptediepte zeer beperkt is. Tussen twee regenbuien door scheen de zon vrij fel, extra flitslicht was niet meteen nodig. Doch eerst wat met de 180mm het vliegje gefotografeert (eerste foto) waarna de supermacrolens werd gemonteerd om o.a. foto twee te schieten. In de exif kan je de vergroting niet terug vinden. Als ik het me goed herinner moet die rond de 2X bedragen. Voor de duidelijkheid, de foto is niet gecropt enkel plaatselijk wat aangescherpt.
Posts
1 opmerking:
die zijn echt waw!
Een reactie posten